Gabańka - Przechyba - Stary Wierch

Od poranka do wieczora.

Dwa dni po świetnej wycieczce na Spisz i kapitalnym wschodzie słońca na Grandeusie wybieram się na Przechybę, trzecią już wycieczkę w Beskid Sądecki podczas wrześniowych wakacji w Szczawnicy. 

 

Do odbycia tej trasy inspirują mnie widoki na Pasmo Przechyby spod Durbaszki, gdzie widać wysoko sięgające w górę łąki wznoszące się nad Szczawnicą i Szlachtową. Trasę sobie ustalam następująco:

link do mapy online: https://en.mapy.cz/s/hufozebuno

W tych dniach regułą są poranne mgły snujące się długo nad Szczawnicą i Przełomem Dunajca. Sprawdzam w stosownych aplikacjach, że na wschód słońca na Gabańce nie ma co za bardzo liczyć, bo słońce rano dość długo wschodzi nad górami, więc się nie muszę zbierać bardzo wcześnie. Ale oczywiście mam chrapkę na wyjście ponad morze mgieł, w związku z tym rano nie bardzo zwlekam z wyjściem. Jest dość wcześnie, na tyle wcześnie, że nie jeżdżą jeszcze busy do Jaworek, a z Google Street View wynika, że na początku zielonego szlaku nie bardzo jest gdzie zaparkować samochód – jadę więc rowerem. Zgodnie z przypuszczeniami w Szczawnicy gęsta mgła. Przypinam rower do poręczy mostu na Grajcarku i ruszam w górę.

w drodze na Gabańkę

Ponad zabudowaniami szlak wchodzi na górskie łąki. Poruszam się póki co w gęstej mgle,

która jednakże z każdym kwadransem się podnosi.

Szlak na chwilę znika w lesie, aż do przysiółka Gabańka znajdującego się pod szczytem o tej samej nazwie. Znajduje się tam kilka domostw, jest też opuszczony „sen dewelopera o potędze” w postaci domu wzniesionego w stanie surowym. Nad domostwami znajduje się dość duża polana z widokiem na Pieniny od Durbaszki po Trzy Korony i znajdujące się za nimi Tatry.

 

na Gabańce

Pogoda dość dynamicznie się zmienia, zachmurzone zrazu niebo powoli ustępuję błękitowi, oczywiście Szczawnica schowana jest pod mgłą.

 

Trzy Korony i przełom Dunajca

 

Wysoki Wierch i Rabsztyn

 

Jarmuta

 

Tatry słowackie

 

Szafranówka

Doskonale widoczne słowackie Tatry nagle chowają się za chmurami, najpierw powoli, a potem już w całości.

Spędzam tu godzinę. Pora ruszać dalej. Za Gabańką ścieżka znika w lesie, sporadycznie pojawiają się jakieś prześwity.

 

Pilsko, Babia Góra, Bereśnik

 

Pilsko, Babia Góra, Lubań w chmurach

Na wierzchołku góry Łysiny po raz pierwszy widać schronisko na Przechybie i charakterystyczną wieżę przekaźnikową.

Tatry

 

Lubań, Koziarz, Jasień, Ćwilin, Mogielica

 

Koziarz

Za krzyżówką z niebieskim szlakiem ścieżka się wypłaszcza (modne ostatnio słowo) i prowadzi przez zarastającą polanę, opisaną na tabliczce jako „Hala, Dawna Polana Czeremcha”. Z jednej strony polana zarasta, a z drugiej widać liczne wiatrołomy na grzbiecie Pasma Radziejowej.

Docieram do schroniska. Widoki spod niego nie urywają. Prawdę powiedziawszy, myślałem o tym, żeby sobie tę Przechybę odpuścić, zejść z Gabańki do Doliny Sielskiego Potoku i stamtąd dostać się na grzbiet Starego Wierchu, ale różnica w odległościach i podejściach nie była znaczna (do doliny schodzi się dość nisko). Tak że veni, vidi, vici i do baru.

Nad schroniskiem wznosi się wieża przekaźnikowa, niestety oprócz tabliczek z zakazem wstępu wejścia strzeże ogrodzenie (to jeszcze pół biedy) oraz liczne zwoje drutu kolczastego znajdujące się powyżej. Niestety. Wieża znajduje się na wierzchołku Małej Przechyby, ale jedynymi atrakcjami wzniesienia jest właśnie ona oraz tablica z informacjami przyrodniczymi. Wracam do schroniska na coś ciepłego, cztery dni temu na Radziejowej było gorąco, wręcz upalnie, teraz słońce miło przyświeca, ale nie grzeje – jest zdecydowanie lepiej.

Przechyba to węzeł szlaków turystycznych

 

widok spod schroniska

 

widok spod schroniska

Po posiłku na schroniskowym tarasie (bigos mógłby być lepszy) idę na wierzchołek Przechyby, to parę minut spod schroniska. Stamtąd schodzę czarnym szlakiem narciarskim do Szlachtowej. Czemu na tej trasie nie ma wytyczonego szlaku pieszego, nie mam pojęcia. Znajomy dysponuje mapą sprzed kilku lat, na której to zejście jest oznaczone jako niebieski szlak pieszy, ale to chyba jakaś mapa-biały kruk, bo nigdzie indziej nie spotkałem się z takim oznaczeniem. Na trasie też brak biało-niebieskich pasków. Nawiasem mówiąc, Beskid Sądecki posiada dość rozbudowaną sieć szlaków narciarskich, oznaczonych w terenie na pomarańczowo w odróżnieniu od szlaków pieszych, znakowanych na białym tle.

Schodzę. Początek zejścia bardzo ciekawy i widokowy. Rzadki las, dużo prześwitów. Żółte trawy miksują się ze stosunkowo świeżą zielenią drzew. Tak, w tym roku jesień przyszła bardzo późno.

drzewo-ent

Przed Pieniążną szlak znika w lesie, miejscami prześwituje między drzewami po lewej Radziejowa i Wielki Rogacz. Gdzieś z rejonu Świniarek dobiegają godowe odgłosy łosi albo jeleni. Pustkowie.

Radziejowa i Wielki Rogacz

 

Dochodzę w końcu na Stary Wierch. Tabliczka informacyjna znajdująca się przy szlaku mówi, że wkraczam na Połoniny Szlachtowskie. Spotykam się z tym określeniem po raz pierwszy, ale przekonacie się za chwilę, że określenie to bardzo pasuje do krajobrazu tego rejonu.

To jest moja ostatnia wycieczka podczas dwutygodniowych wakacji w Szczawnicy. Tak się złożyło, że nie byłem podczas tych wakacji ani razu na Sokolicy i Trzech Koronach (za którymi zresztą nie przepadam), za to intensywnie zwiedzałem szeroko pojęte okolice Małych Pienin i Jaworek (aż sześć wycieczek w te rejony). Moja fascynacja tymi miejscami nie ustaje, a po tych wakacjach nawet uległa wzmocnieniu. Myślę, że zdjęcia z zejścia ze Starego Wierchu do Szlachtowej pozwolą wam zrozumieć to uczucie.

Przejście stosunkowo krótkiego odcinka (ok. 3 km) zajmuje mi trzy godziny i to nie ze względu na trudności skalnej grani, hehe. Jak ostatnio powiedział jeden z moich kolegów: „lubię chodzić samotnie w góry, bo się można wyciszyć, nikt mnie nie pogania i mogę spokojnie cykać fotki”. A więc: lubię chodzić samotnie w góry, bo się można wyciszyć, nikt mnie nie pogania i mogę spokojnie cykać fotki. Bez dalszego przynudzania, przed wami historia trzygodzinnego zejścia ze Starego Wierchu do Szlachtowej, rozpoczętego pewnego wrześniowego popołudnia, a zakończonego zachodem słońca nad Trzema Koronami i marszem o zmroku do Szczawnicy Górnej.

 

panorama z Połonin Szlachtowskich

 

Tatry nad Małymi Pieninami

na Starym Wierchu

Małe Pieniny od Rozdziela po Wysoki Wierch

 

w stronę Przechyby i Radziejowej

 

Trzy Korony

 

Rabsztyn i piękny żółty szlak ze Szlachtowej na Wysoki Wierch

 

Przełęcz Rozdziela

 

Bukowinki, Wysoka, Homole, Durbaszka

Przy okazji relacji z poprzedniej wycieczki na Radziejową została mi zwrócona uwaga, że sama Radziejowa ujdzie, ale najciekawsze zdjęcia mam z polanek nad Jaworkami na początku szlaku. Nie zdziwię się, jeśli oglądający tę relację wysnują podobne wnioski – dla mnie też najpiękniejsze momenty tej wycieczki to był poranek na Gabańce i wieczór nad Szlachtową, a sama Przechyba to tak „może być”. Chyba nawet ciekawsze widoki były na początku zejścia szlakiem narciarskim niż na samej Przechybie.

Spotkałem się gdzieś z opinią, że w Beskidzie Niskim i Sądeckim to co najciekawsze leży w dolinach i na początkach podejść, a same wierzchołki, często zalesione, są mało interesujące. W Beskidzie Niskim jeszcze nie byłem i nie miałem się okazji o tym przekonać osobiście, choć lektura relacji z wycieczek w Niski potwierdza tę opinię. W Beskidzie Sądeckim też trudno jej odmówić racji – dwie ostatnie wycieczki: na Radziejową i na Przechybę chyba potwierdzają tę prawidłowość.

Tym wpisem kończę serial pod tytułem „wrześniowe wakacje w Szczawnicy”. Po odbyciu dwutygodniowej kwarantanny zwanej inaczej „pracą zdalną” ruszyłem ponownie w góry, tym razem z Ukochaną, na nasze skrócone, tygodniowe wakacje w kolejne fascynujące miejsce - Bieszczady. 

Kłaniam się nisko

Sebastian Słota